Rozdział 21

Wybaczcie, że tak długo musieliście czekać i że jest taki krótki ten rozdział, ale po pierwsze nadal brak weny, a po drugie taki okropny moment.  

Warto przy czytaniu posłuchać

W kuchni znowu panowała nieprzyjemna cisza. Chłopcy nie wiedzieli co powiedzieć. Do kuchni weszła Neri i usiadła na wolnym miejscu.

- Hana jest w swoim pokoju- powiedziała do DaeHyuna.- Idź do niej.

Wokalista powoli wstał i wyszedł z kuchni. Zapukał cicho do pokoju Europejki i zapytał:

- Mogę?

- Tak, tak- powiedziała Hana wycierając mokre policzki.

W pokoju panował półmrok. Dae podszedł do dziewczyny i przytulił ją.

- Przykro mi- szepnął.

Czuł jak dziewczyna walczy ze łzami, które i tak wydostały się z jej oczu. Płakała przez chwilę, a on ją przytulał. Siedzieli w ciszy. Żadne z nich się nie odezwało. Mijały minuty, godziny. W końcu odezwała się Hana:

- Pojedziesz ze mną na pogrzeb?

- Nie zostawię cie samej- powiedział- pojadę.

- Dziękuję- szepnęła.

***

Dzień przed pogrzebem Hana i DaeHyun przylecieli do Polski. Przyjechali do domu dziewczyny i poszli od razu spać. Na następny dzień Hana poznała wokalistę ze swoimi bliskimi. Koło południa zaczęła przyjeżdżać pod dom cała rodzina i znajomi, a także telewizja. Zaczął się pogrzeb. Pani Washburn, Michał i Hana z DaeHyun’ em stali przy trumnie. Dziewczyna ostatni raz popatrzyła na ojca. Mężczyźni z zakładu pogrzebowego zaczęli zamykać trumnę.

- Tato!- Krzyknęła dziewczyna i odepchnęła mężczyznę zamykającego trumnę. - Tato! Obudź się! Tato proszę cię! Nie rób mi tego! Nie zostawiaj mnie!

Hana zaczęła płakać i krzyczeć z rozpaczą potrząsając ciałem ojca. Dae wziął dziewczynę w objęcia i trzymał mocno.

- Tato!!! Nie!!! Zostawcie go!!!

Zaczęła się wyrywać z mocnego uścisku DaeHyun’ a.

- Proszę ,nie!!!

Płakała coraz głośniej, a jej siły z każdą łzą słabły. Koreańczyk mocno przytulił dziewczynę do siebie.

- Tato…- szepnęła- proszę.

Mężczyźni zamknęli trumnę i zaczęli powoli wynosić ją z domu.

Zaczęła się msza. Hana siedziała przytulona do Dae i płakała. Najgorsze jeszcze ją czekało. Miała wyjść i przemówić do wszystkich. Po kilkunastu minutach dziewczyna wyszła na ołtarz i zaczęła swoją przemowę:

- Mój tata Grzegorz Washburn był wielkim człowiekiem- słowa przychodziły jej z trudem.- Miał dobre serce. Starał się jak najlepiej wykonywać swoje obowiązki i był najlepszym ojcem. Kochał naszą rodzinę nad życie. Nauczył mnie wszystkiego i to mu zawdzięczam. Tato!- Zawołała płacząc.- Jeśli mnie słyszysz to wiedz, że cię kocham!

Spuściła głowę i zaczęła płakać. Michał podszedł do niej i pomógł zejść. DaeHyun widząc jak dziewczyna cierpi wziął ją i wyprowadził z kościoła. Usiedli na ławeczce. Hana cały czas płakała a chłopak przytulił ją.

- Płacz- powiedział głaskając po głowie- nie jest to najlepsze rozwiązanie, ale jak będzie ci lepiej jeśli się wypłaczesz to płacz.

Pocałował ją w czoło i przytulił mocniej.

Na cmentarzu przy trumnie zebrało się dużo ludzi. Hana wymęczona płaczem oparła się o Dae, a ten objął ją i przytulił. Mężczyźni zaczęli spuszczać trumnę. Dziewczyna zamknęła oczy, ale łzy i tak wydostały się spod powiek. Przed zakopaniem Hana podeszła bliżej grobu, wzięła kawałek ziemi i szepnęła ze łzami w oczach:

- Żegnaj tato.

Wrzuciła grudkę i szybko przytuliła się do Koreańczyka.

Po powrocie do domu Hana zaczęła pakować swoje rzeczy. Wzięła już wszystko co jej tu zostało. Zamknęła swój pokój i zapukała do pokoju obok, w którym był DaeHyun.

- Proszę- powiedział.

- To tylko ja- szepnęła.- Jesteś już spakowany?

- Tak już prawie- odpowiedział.- Ale dlaczego chcesz tak szybko wracać?

Dziewczyna ciężko westchnęła.

- Nie chce tu wracać- szepnęła- nie do tego domu.

Łzy ponownie zaczęły jej płynąć po policzkach. Dae podszedł do niej i przytulił.

Następnego dnia wylecieli z Polski załatwiając ostatnie sprawy związane z testamentem. Cały lot do Korei Hana przespała. Nie spała całą noc i przez prawie cały czas płakała. DaeHyun widząc jej popuchnięte oczy od płaczu zrozumiał to jak ona bardzo przeżywa śmierć ojca. Przez cały lot myślał o tym, jak jej pomóc. Żeby znowu była tą uśmiechniętą dziewczyną, którą codziennie widywał.