Rozdział 16

Oto kolejny rozdział :) życzę wam kochani miłego czytania :) mam nadzieje, że się spodoba :D 

(Kilka godzin później)

***Hana***

Obudziłam sie w jakimś starym magazynie. Porozglądałam się po pomieszczeniu i mój wzrok padł na stojącą w cieniu postać. Człowiek zaczął się śmiać jak próbowałam wyciągnąć ręce ze sznurów.

- Reszka- powiedziałam.

Facet odwrócił się i podszedł do mnie.

- Witaj księżniczko- uśmiechnął się złośliwie, ale zaraz ten uśmiech zniknął.

Uderzył mnie pistoletem w policzek. Odwróciło moją głowę o 90^o. Ból był nie do zniesienia. Patrzyłam się na niego bojowym wzrokiem.

- No pokaż jeszcze na co cię stać!- Krzyknęłam mu w twarz.

Zaczął obkładać mnie pięściami, a ja siedziałam przywiązana do tego krzesła. Głowa latała mi na wszystkie strony. Nie ryczałam, nie dawałam jakiegokolwiek znaku, że mnie bolało. Po chwili przestał. Przyglądnął się mi i mojej posiniaczonej i pokrwawionej twarzy. Uśmiechnął się z zadowoleniem i wyszedł. Teraz dopiero poleciały mi łzy. Rana na wardze strasznie piekła. Próbowałam chociaż ręce uwolnić, żeby zadzwonić do Gabi. Po kilku długich minutach szamotania uwolniłam jedną rękę, a później drugą. Odwiązałam jeszcze nogi i wstałam. Poszukałam w ukrytej kieszonce telefonu i zadzwoniłam do przyjaciółki.

- Gdzie ty się podziewasz?!- Krzyknęła do słuchawki.

- Nie wiem gdzie jestem- szepnęłam.

- Jak to?- Zapytała.

- Reszka znowu mnie gdzieś porwał- szepnęłam.- Jestem w jakimś stary magazynie, miałam szczęście, że sznury nie były tak mocno związane to uwolniłam ręce i zamierzam się jakoś wydostać.

- Nic ci się nie stało?- Zapytała.

- Nie- kłamałam.- Kończę, bo muszę się jakoś wydostać. Proszę cię nie mów dziewczyną i nikomu. Nie szukajcie mnie.

- Ale wszystkie cię szukamy- mówiła.

- To powiedz, że wyszłam z DaeHyun' em- powiedziałam.

- On też cię szuka- powiedziała.

Koło serca zrobiło mi się ciepło. Uśmiechnęłam się lekko i z wargi zaczęła mi lecieć znowu krew.

- Proszę nie szukajcie mnie- szepnęłam- nie chce was narażać na jakiekolwiek niebezpieczeństwo ze strony Reszki.

Rozłączyłam się. Zaczęłam krążyć i szukać wyjścia z tego budynku.

***Gabi***

Rozłączyła się. Popatrzyłam się na koleżanki.

- Idźcie do domu- powiedziałam- nic jej nie jest.

Uśmiechnęłam się niezbyt przekonująco. DaeHyun patrzył się na mnie i świdrował mnie wzrokiem. Koleżanki wróciły do hotelu.

- Co jej się stało?- Zapytał.

Popatrzyłam się na niego ze strachem w oczach.

- On ją znowu porwał- powiedziałam.

Próbował sobie przypomnieć. W pewnym momencie popatrzył a mnie z większym strachem niż ja na niego. Zaczął wybierać jakiś numer, ale powstrzymałam go.

- Jeśli dzwonisz na policje to nie ma sensu- powiedziałam.- Nie znajdą go.

- Skąd....- nie pozwoliłam mu dokończyć.

- Nie wiesz do czego ten facet jest zdolny- pokręciłam głową.- Muszę ją sama znaleźć.

***Hana***

Weszłam na krzesło stojące przy otwartym oknie. Wyjrzałam przez nie i porozglądałam się po okolicy. Byłam blisko ujścia rzeki Han. Westchnęłam głośno i zaczęłam wychodzić na okno. Jeszcze w budynku usłyszałam otwierane drzwi. Pospiesznie skoczyłam na drugą stronę i stoczyłam się po górce. Poobijałam sie trochę, ale teraz już nie zważałam na żaden ból. Biegłam w stronę oświetlonego Seulu. Droga przede mną była daleka, ale nie mogłam sie poddać. Po jakiejś godzinie byłam w połowie drogi. "Jeszcze tylko trochę"- pomyślałam i ruszyłam biegiem. Byłam już blisko. Zaczynały się już oświetlone ulice. Wbiegłam go miasta. "Teraz tylko znaleźć hotel"- pomyślałam. Pobiegłam na ulice oznaczoną jakimiś kółeczkami i kreseczkami. Biegłam i zderzyłam się z kimś. Poleciałam do tyłu.

- Kurwa- szepnęłam.

Popatrzyłam się na chłopaka z czarną bluzą.

- DaeHyun...- szepnęłam.

- Hana!- Krzyknął i przytulił mnie.

Staliśmy tak przez chwilę. Odsunął się ode mnie i popatrzył ze strachem w oczach.

- To tylko siniaki- powiedziałam.

Dotknął delikatnie mojej twarzy. W momencie zrobiło mi się ciepło. Chłopak po chwili odsuną rękę i zadzwonił do Gabi. Powiedział, żeby wracała do hotelu. Powoli szliśmy w stronę naszych apartamentów. O nic nie pytał. Przytulił mnie i szliśmy w milczeniu.

***DaeHyun***

Jej twarz była cała posiniaczona, ale moje serce na jej widok zaczęło bić szybciej. Szliśmy w stronę naszych apartamentów. Przytuliłem Hane i ciemną nocą szliśmy. Nie chciałem o nic pytać. "Jak sama zechce coś powiedzieć to wtedy powie"- pomyślałem. Jej twarz była posiniaczona i we krwi zmieszanej z ziemią. Wytarłem lekko jej policzek.

***Gabi***

Dobiegłam do hotelu i czekałam na przyjaciółkę i DaeHyun' a. Krążyłam w kółko na ogromnym holu. W końcu usiadłam na fotelu i bębniłam palcami o stół. Minęło już dużo czasu, a ich dalej nie było. Zdecydowałam się zadzwonić do głównego wokalisty. Już wybierałam numer, gdy do hotelu wszedł on i moja przyjaciółka. Miała spuszczoną głowę. Szybko do nich podbiegłam. Jak zobaczyłam jej twarz to się przestraszyłam.

- Boże...- szepnęłam.- Hana...

- To są tylko siniaki- powiedziała i próbowała się uśmiechnąć, ale wyszedł tylko grymas przypominający uśmiech.

Przytuliłam ją. Stałyśmy w mocnym uścisku przez dobre 5 minut. Odsunęłam ją od siebie i przyglądnęłam się jej twarzy.

- Chodźmy do mieszkania- powiedziałam.

Weszliśmy wszyscy do windy i pojechaliśmy na ostatnie piętro. Wszyscy milczeliśmy. Wjechaliśmy i skierowaliśmy się do naszego mieszkania. Hana poszła do swojego pokoju, a ja z DaeHyun' em do kuchni.

***Hana***

Gdy zobaczyłam się w lusterku przeraziłam się. "Myślałam, że będzie to inaczej wyglądać"- pomyślałam. Dotknęłam delikatnie twarzy jednak szybko odsunęłam rękę. Podeszłam do śpiącej Pumy i wsunęłam palce w jego mięciutkie futerko. Kot od razu zaczął mruczeć. Uśmiechnęłam się lekko czując jak zasklepiona rana na wardze znowu się otwiera. Zlizałam językiem krew i poszłam do łazienki. Wzięłam gorącą kąpiel i od razu poczułam się lepiej. Zaczęłam myć twarz. Po kilku minutach ubrałam się i popatrzyłam w lustro. Moja twarz wyglądała strasznie. Jeden wielki siniak i nie tylko. Wyszłam z łazienki. Weszłam do kuchni i od razu dwie pary oczu na mnie spojrzały. Usiadłam na krześle i patrzyłam się to na DaeHyun' a to na Gabrysię. "Pewnie oczekują ode mnie jakiś informacji"- pomyślałam. Wzięłam głęboki oddech i zaczęłam:

- Wracałam do domu z pracy.

Popatrzyłam się na głównego wokalistę.

- Ktoś zaszedł mnie od tyłu i tyle pamiętam z tego co działo się przed tym- wskazałam na swoją twarz.

- Musisz zgłosić to na policje- powiedział DaeHyun.

Pokręciłam głową i spuściłam ją w dół. Zaczęłam dalej mówić:

- Obudziłam się w jakimś starym magazynie koło rzeki Han. Wtedy podszedł do mnie Reszka i uderzył pistoletem w policzek- oblizałam usta.

Złapałam się za głowę i próbowałam powstrzymać łzy.

- Powiedziałam mu, żeby pokazał na co go stać- przełknęłam ślinę- no i to właśnie pokazał.

Jedna łza poleciała po moim policzku.

- W końcu poszedł. Zdołałam wyciągnąć ręce i rozwiązać się cała- kontynuowałam.- Zadzwoniłam wtedy do ciebie i później znalazłam okno no i wspięłam się i wyskoczyłam. Sturlałam się z górki i pobiegłam w stronę miasta i wpadłam na DaeHyun' a.

Zapanowałam nad emocjami i popatrzyłam się przed siebie. Drzwi do kuchni otworzyły się i do pomieszczenia wparowały koleżanki. Odwróciłam głowę w ich stronę. Na ich twarzy malował się szok, zdziwienie, strach. Dziewczyny zadawały pytania. Znowu musiałam opowiedzieć całą historię od początku. Po jakiejś godzinie wszyscy się rozeszli. No prawie wszyscy. Zostałam tylko ja i DaeHyun. Patrzył na mnie w milczeniu. "Coś go trapi"- pomyślałam.

- O co chcesz mnie zapytać?- Zapytałam.

Popatrzył się na mnie ze zdziwieniem. Usiadłam naprzeciwko niego i popatrzyłam mu sie prosto w oczy. Zaczął się denerwować i przy tym zaczął oblizywać nerwowo wargi. Tak bardzo chciałam go dotknąć, przytulić, ale nie mogłam. Wyczekiwałam chwilę aż zaczął.

- Jak...? Kim ty jesteś?- Wydusił.- O co chodzi z tym Reszką?

- Więc o to chodzi- mruknęłam.- Chodzi ci o to jak mnie ludzie rozpoznali tak?

Przytaknął. Zaczęłam swoją opowieść.

- Mój ojciec został wybrany na ministra spraw zagranicznych w Wielkiej Brytanii. Występował w telewizji. Gdy już miałam 7 lat też musiałam występować. Ja i mój brat nie byliśmy z tego powodu zbyt szczęśliwi, ale za to moja matka skakała pod niebiosa. Po kilku latach mój ojciec zrezygnował z posady ministra i wróciliśmy do Polski. Kupił mniejszy dom, zostawił tylko gosposię- uśmiechnęłam się.- Później założył firmę jubilerską ze swoim kolegą- uśmiechnęłam się gorzko.- Tamten jednak chciał przejąć całą firmę, ale mój ojciec szybko się zorientował i wszystkie udziały jakie miał Reszka, za sprawą sądową, zostały przekazane mojemu tacie. Ja o tym nie wiedziałam, bo po co miałyby mnie interesować takie rzeczy. Później firma ojca trochę podupadła. Wtedy Reszka mnie porwał. Przetrzymywał, a później chciał utopić. Wszystko wtedy straciło blask. Mój ojciec kazał na całym świecie wstawić moje zdjęcie od mediów. I tak wszystko się rozniosło. Dlatego ludzie mnie znają. Nie chciałabym, żeby moja przeszłość zepsuła naszą znajomość.

Popatrzyłam się na DaeHyun' a. Był w lekkim zdziwieniu.

- Czyli..., że jesteś… - szepnął.

- Tak- spuściłam.

***DaeHyun***

To było dla mnie jak za dużo na jeden dzień. Najpierw porwanie Hany, a później opowieść o jej przeszłości. "Boże jak mogłeś nie wiedzieć?"- Zapytałem się w myślach. Byłem w lekkim szoku jak dowiedziałem się całej prawdy o Hanie. Nie wiedziałem co powiedzieć. Widać było, że dziewczyna dużo przeżyła. Chciałem coś powiedzieć, ale nie chciałem jej urazić. Podszedłem do niej i przytuliłem ją. Po chwili popatrzyłem się w jej oczy, a ona szybko spuściła głowę.

- Nie patrz się na mnie- szepnęła- wyglądam okropnie...

- Nie- szepnąłem teraz ja.

Przytuliłem ją mocniej.

- Idź się połóż- powiedziałem.- Jest już bardzo późno, a do tego jeszcze...- nie pozwoliła mi dokończyć.

- Strasznie wyglądam- powiedziała.

- Nie- zaprzeczyłem stanowczo.- Chodź.

Pociągnąłem ją w stronę niebiesko-żółtego pokoju. Otworzyłem drzwi i posadziłem dziewczynę na łóżku obok kota. Zwierze od razu jak poczuło kogoś obok siebie zaczęło mruczeć. Usiadłem obok dziewczyny i wziąłem ją za rękę. Popatrzyła się na mnie z szeroko otwartymi oczami. Uśmiechnąłem się do niej jednym z moich uśmiechów i pocałowałem ją w dłoń.

***Hana***

"Boż... co ty...?!"- Chciałam krzyknąć, ale już było za późno. Pocałował moją dłoń. Po plecach przeszły mi dreszcze, a w pokoju jakby zrobiło się nagle gorąco. Nogi miałam jak z waty, a wszystko zaczęło wkoło mnie wirować. W uszach mi szumiało, a serce biło coraz szybciej. Chciałam coś powiedzieć, ale żaden głos z mojego gardła się nie wydobył.

- Śpij dobrze- szepnął mi do ucha i poszedł.

Siedziałam z otwartymi ustami przez chwilę. Gdy się ocknęłam dałam Pumie jeść, wywaliłam zużyty żwirek i dałam nowy. W końcu położyłam się na łóżku i zasnęłam, ale nie na długo.