Rozdział 4

Wiem strasznie dużo dialogów. W kolejnych rozdziałach postaram się, żeby było mniej. Dziękuje 3 obserwatorom i dziękuję za dwa komentarze. Poprosiłabym przy tym rozdziale o przynajmniej 3 komentarze. Wtedy dopiero dodam 5 rozdział. Dziękuję :)

***Hana***

Ból rozsadzał mi głowę. Złapałam się i krzyknęłam:

- Ałć! Moja głowa.

Próbowałam rozetrzeć bolące miejsce, ale bez skutku. Było coraz gorzej. Położyłam głowę na poduszkę i poczułam coś zimnego. Wyciągnęłam już rozpuszczony lód i położyłam na szafkę. Próbowałam sobie przypomnieć co zdarzyło się wczoraj. Tylko prześwity wspomnień. Zmusiłam mózg do myślenia. Po dłuższej chwili przypomniało mi się prawie wszystko.

- Chwila- powiedziałam głośno.- Jakim cudem ja się tutaj znalazłam?

Porozglądałam się po pokoju. Uświadomiłam sobie po chwili, że jest strasznie ciemno i nic nie widzę. Zaświeciłam światło i od razu mnie oświeciło i pokój. Byłam w ciuchach tych co miałam ubrane wczoraj. Porozglądałam się dokładnie. Jedynie co się tutaj zmieniło to, to że któraś z dziewczyn przyniosła moje bagaże i  że mam na szafce inhalator, a nie w środku.

- Hmm- pomyślałam- ktoś jednak musiał mnie tutaj wnieść. Tylko kto?

Po tym jak zostałam czymś uderzona to nie pamiętam zbyt wielu szczegółów.

- No nic idę dalej spać.

Odleciałam nie wiadomo kiedy.

Rano obudziłam się z jeszcze większym bólem głowy. Raczej to obudziła mnie Rina.

- Hana wstawaj!- Krzyknęła.- Do szkoły się spóźnimy.

- Nie idę nie dam rady- powiedziałam cicho.

Przez chwilę przyglądała mi się, a później zdarła ze mnie kołdrę. Usiadłam szybko na łóżku i pożałowałam tego od razu.

- Asz...- złapałam się za głowę.

- Hej co ci jest?- Zapytała Rina.- I dlaczego jesteś we wczorajszym ubraniu?

Opowiedziałam jej co się wczoraj zdarzyło. Powiedziałam jej również o tym jak słyszałam czyjeś głosy, ale nie pamiętałam ich dokładnie co mówili.

- Ale otworzyłam na chwilę oczy- przypominałam sobie- widziałam jednego twarz.

- Jak wyglądał?- Zaciekawiła się przyjaciółka.

- Hmm- zamyśliłam się- kolor włosów miał brązowe i tylko tyle pamiętam.

- Tyle?- Zdziwiła się Rina.

- No chyba dostałam w głowę- powiedziałam troszku poirytowana- a i jeszcze mówił coś o 100 kilowej matronie.

- O 100 kilowej matronie?- Jeszcze bardziej się zdziwiła.

- Tak- powiedziałam- jeszcze coś mówił, ale nie pamiętam już co.

- Dobra koniec tych pogaduszek-ryknęła Gabi.

Złapałam się za głowę.

- Ciszej troszkę proszę- powiedziałam kładąc ręce na łóżku.

- Wstawaj i się ubieraj- rzekła ciszej Gabriela.

- Ach- poddałam się.

Wstałam powoli z łóżka i skierowałam się do swojej walizki. Wyciągnęłam niepomięte legginsy z białą tunika na grubych szelkach i czarnym paskiem na biodrach oraz szary żakiet z rękawkiem  ³/₄. A do tego czarne baleriny. Poszłam do łazienki i wzięłam szybką, ale orzeźwiającą kąpiel. Wzięłam swoją czarną torebkę i spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy. Zjadłam tosty z dżemem, którego już nigdy więcej nie wezmę do ust, i poszłam umyć zęby oraz zrobić lekki makijaż zakrywający moje zmęczenie. Po 15 minutach byłam gotowa. Wyglądałam nieco lepiej niż przed ogarnięciem, ale ból dalej rozsadzał mi głowę. Wyszłyśmy z apartamentu zamykając drzwi na klucz. W tym samym momencie wyszedł ktoś z drugiego pokoju, ale nie zwracałyśmy na to uwagi.

- Ja zaraz wrócę- powiedziałam.

- Co?- Zapytała Alicja.

- Musze wziąć inhalator- a na odchodnym dodałam- wy jedźcie ja zaraz zjadę.

- Oj Boże, Boże...- mamroliła Gabi.

Wyciągnęłam klucz z torebki i otworzyłam drzwi do mieszkania. Wbiegłam do pokoju i zabrałam z szafki inhalator. Już miałam zamykać drzwi, gdy upadły mi klucze. Schylałam się powoli, bo ból był nie do zniesienia. Ktoś jednak mnie uprzedził i podniósł moje klucze. Spojrzałam na ktosia i rozdziabiłam usta.

- Dz... dz... dzięki- wyjąkałam.

- Nie ma sprawy- uśmiechnął się chłopak.

"O MATKO!!!- Krzyknęłam w myślach.- To jest..., to jest..."

- Jestem Bang- przedstawił się- Bang YongGuk. Mieszkam obok.

Podał mi rękę i uścisnął moją. Odwzajemniłam uścisk i powiedziałam:

- Ja jestem Hana- wysiliłam się na normalny ton- możesz już oddać mi klucze chyba, że chcesz się włamać. A na to bym ci nie pozwoliła.

Zaśmiał się i oddał mi klucze. Zamknęłam apartament i chciałam już ruszyć do windy, ale lider mnie zatrzymał.

- Poczekaj- powiedział.

- Śpieszę się do szkoły- wyjaśniłam.

- To ja cię odwiozę- wypalił.

- N- nie trzeba- jąkałam się.

- Muszę z tobą porozmawiać- powiedział poważnie.

- N- no dobrze, ale nie mam dużo czasu- powiedziałam.

- No to zapraszam do naszego mieszkania- uśmiechnął się.

- Ale hmm... tylko na chwilkę, bo nie mogę się spóźnić...- przerwał mi telefon.

Wyciągnęłam i odebrałam:

- Nie czekajcie na mnie.

- Jak to?- Zapytała Gabi.- Gdzie ty jesteś?

- Przyjadę do szkoły spokojnie- odparłam- ale mam jeszcze sprawę do załatwienia, ale się nie spóźnię.

- No dobra to do zobaczenia- rozłączyła się.

- Jeśli będę mieć kłopoty to tylko przez ciebie.

Wyszczerzył się i otworzył drzwi do swojego mieszkania. Weszłam ostrożnie. Gestem wskazał mi pokój, do którego miałam się udać. Weszłam do "salonu" i stanęłam jak wryta. Byli tam prawie wszyscy członkowie zespołu. Zaczęłam się powoli cofać i wpadłam na kogoś. Myślałam, że to był Bang. Odwróciłam się i zobaczyłam DaeHyun' a bez koszulki. Wytrzeszczyłam oczy i zaczerwieniłam się:

- Przepraszam.

"Co ja jeszcze tutaj robię?"- Zapytałam się w myślach.

- Nic nie szkodzi- uśmiechnął się.

Nogi zrobiły mi się jak z waty.

- T- to ja może pójdę- wydusiłam.

- Zaczekaj- powiedział.

Cały zespół patrzył się na nas. Zrobiłam się czerwona jak piwonia.

- O DaeHyun- powiedział Bang wchodząc do "salonu".

- Musimy pogadać- stwierdził główny wokalista i zaciągnął lidera do innego pokoju.

Zostałam sama między czterema przystojnymi chłopakami, którzy patrzyli się na mnie jak na kosmitkę. Przysiadłam na jednym z foteli.

- Ja bym nie radził tu siadać- powiedział HimChan.

- Hmm?- Zapytałam obudzona z bujania w obłokach.

- Nie radziłbym tu siadać- powtórzył.

- Co?- Zdziwiłam się.- Dlaczego?

Szybko wstałam z fotela.

- Tu siedzi DaeHyun- wyjaśnił YoungJae.- Ale ja chętnie ustąpię ci moje miejsce.

- Dzięki- odparłam i usiadłam z powrotem na tym miejscu co siedziałam.

Chłopcy popatrzyli po sobie i wzruszyli ramionami.

- To skąd jesteś?- Zapytał JongUp.

- Z Polski- powiedziałam.

- Z Polski?!- Krzyknęli równo YoungJae, HimChan, JongUp i Zelo.

- Co jesteście tacy zdziwieni?- Zapytałam.

- No... bo...- zaczął YoungJae.

- Myśleliśmy..., że jesteście z Włoch- powiedział HimChan.

- Albo z Francji- dodał Zelo.

Podniosłam jedną brew.

***DaeHyun***

Zaciągnąłem Bang' a do kuchni.

- Co ty kurwa robisz?!- Szepnąłem panicznie.

- No chciałem z nią porozmawiać- odpowiedział normalnie- a co ja w ogóle będę ci się tłumaczył.

I Ruszył do wyjścia.

- Chwila- zatrzymałem go.

- Muszę z nią porozmawiać i odwieźć do szkoły, a przy okazji was też- wyszedł.

- Co do cholery...- zastanowiłem się przez chwilę.

Wyszczerzyłem się.

- Ach tak!- Krzyknąłem uradowany- chodzi o tamtą dziewczynę. Jej przyjaciółkę.

Ruszyłem w stronę pokoju po koszulkę. Była pomięta, więc musiałem ją wyprasować, przecież logiczne.

- Trochę jest wyprasowana jak na odpierdol się- powiedziałem do siebie- ale co tam.

Uśmiechnięty wyszedłem z pokoju i skierowałem się do tak jakby salonu.

- ... twoja koleżanka?- Usłyszałem.

- Ale która, bo nie wiem o jaką ci chodzi?- Zapytała.- A tak w ogóle to skąd wiesz, że nie przyjechałam tutaj sama?

- Yyy... więc...- jąkał się.

- Bo chodzicie do szkoły naszego maknae- odpowiedziałem za niego.

Bang popatrzył się na mnie z wdzięcznością.

- Zelo do szkoły musi jechać- odparłem i popatrzyłem się na Europejkę.

- Właśnie ja też muszę jechać, bo nie zdążę- powiedziała dziewczyna i wstała z kanapy łapiąc się za głowę.

- Czekaj, czekaj- zatrzymał ją lider- ja powiedziałem, że cię odwiozę.

- No to, o którą dziewczynę ci chodzi?- Zapytała siadając ponownie.

- Ma bardzo ciemne brązowe włosy, szare oczy i jest mniej więcej takiego samego wzrostu co ty- odparł.

- Hmm... nie wiem czy powinnam mówić, ale zrobię wyjątek- rzekła dziewczyna- ma na imię Gabrysia.

- Gabrysia...- Zamyślił się Bang i zrobił te same maślane oczka co wczoraj.

Podszedłem do niego i wymierzyłem mu plaskacza mocniejszego niż wczoraj.

- Dzięki- powiedział od razu obudzony.

- Jak masz na imię?- Uśmiechnąłem się do dziewczyny.

- H- Hana- powiedziała niepewnie.

- Miło mi- uśmiechnąłem się szerzej- ja jestem DaeHyun.

Podałem jej rękę. Popatrzyła na nią i na mnie. Wstała i podała mi swoją drobniutką dłoń. Popatrzyłem jej prosto w oczy. Szybko odwróciła wzrok i puściła moja rękę, ale zrobiła to niechętnie.

- M- może ja już pójdę- powiedziała zawstydzona.

- Poczekaj zgarnę chłopaków i możemy jechać- powiedział Bang i wyszedł zostawiając mnie samego z nią w pokoju.

- To ile masz lat?- Zapytałem, żeby nawiązać rozmowę.

- Prawie 19 na koreańskie- uśmiechnęła się.- A ty?

"Ah miała taki piękny uśmiech"- powiedziałem w myślach. Uśmiechnąłem się i chyba zrobiłem maślane oczka, ale szybko się opanowałem. Mogła tego nie zauważyć i dobrze.

- Ja mam 20.- Odparłem.

Szybko oblizałem usta. Zacząłem się denerwować. "Kurczę. Akurat w takim momencie!"- Krzyknąłem w myślach.

- No możemy jechać!- Krzyknął lider wchodząc do pokoju.

Dziewczyna szybko poderwała się z kanapy i ruszyła do drzwi. Stałem przez chwilę patrząc się w miejsce gdzie siedziała.

- Idziesz?- Zapytała stojąc w progu.

- T- tak jasne- powiedziałem i ruszyłem się z miejsca.

Szedłem za dziewczyną aż do windy.

- Tutaj musimy się rozdzielić powiedział lider z błyskiem w oku.

- Co proszę?- Zapytałem.

- Ty i Hana- wskazał na nas- wsiadacie do tej windy, a ja i reszta chłopaków wsiadamy do tej.

Popatrzyliśmy się na siebie, a później na niego.

- No chyba, że wolicie iść schodami- dodał YoungJae z wyszczerzem.

- N- nie...- zaczęła zestresowana dziewczyna- nie mogę.

- Dobra wsiadamy- rzekł HimChan.

- No to do zobaczenia na dole- uśmiechnął się Zelo.

Stałem za dziewczyną i powiedziałem bezgłośnie Bang' owi:

- Zabiję cię.

- Nie ma za co- powiedział głośno i uśmiechnął się.

Zrobiłem się czerwony jak burak. I wsiadłem z Haną do drugiej windy. Przez parę sekund trwała niezręczna cisza, ale dziewczyna ją przerwała.

- Co zamierzasz studiować?- Zapytała.

- Jak na razie jeszcze nie myślalem- odpowiedziałem uśmiechnięty przyglądając się jej z zaciekawieniem.

- Co?- Zapytała i poprawiła swoje włosy.

- Nic- odpowiedziałem zmieszany.

- Dlaczego mi się tak przyglądasz?- Zapytała.

W tym momencie sobie zdałem sprawę, że cały czas się na nią gapie.

- Bez komentarza- powiedziałem i spaliłem się ze wstydu.

"Boże takim durniem mogę być tylko ja! Ty idioto!"- Skarciłem się w myślach, uderzając się ręką kilka razy w czoło.

 Dziewczyna jak gdyby nigdy nic zaczęła się śmiać.

- A ty co zamierzasz studiować?- Zdobyłem się tylko na te słowa zaczerwieniony.

- Coś związanego z muzyką- odpowiedziała- bardzo lubię...

Winda się zatrzęsła i zatrzymała.

- Co jest do cholery...- zaczęła.

- Znowu to samo co ostatnio?- Zapytałem.

- Jaki pisk!- Krzyknęła dziewczyna zatykając sobie uszy.

Zatkałem również i ja, ale zobaczyłem, że z Haną dzieje się coś złego.

- Co się dzieje?- Zapytałem podchodząc do niej.

- Mam... a- ... atak... a-... as-... astmy- szepnęła grzebiąc w torebce.

Na szczęście pisk ucichł i mogłem pomóc dziewczynie.

- Chodź- powiedziałem.

Przyciągnąłem ją do siebie i poczułem woń jej perfum. Powiedziałem:

- A teraz posłuchaj. Złap się tej rączki i pochyl się do przodu.

Kucnąłem obok niej i mówiłem dalej spokojnym głosem:

- Teraz zamknij oczy i słuchaj mnie uważnie.

Kiwnęła głową zamykając oczy.

- Jesteś na łące. Idziesz w stronę jeziorka...- przerywałem.- Śpiewasz i tańczysz do swojej ulubionej piosenki. Widzisz dużo różnych dzikich i pięknych zwierząt.

Uśmiechnęła się.

- Lepiej?

- T- tak- powiedziała powoli.- Dziękuję.

- Długo już tak masz?- Wypytywałem.

- Teraz coraz częściej, ale to dlatego, że często się denerwuje- odpowiedziała.

Otworzyła oczy i spojrzała na mnie.

- Dziękuję- szepnęła.

Uśmiechnąłem się i wstałem.

- Winda już ruszyła- powiedziałem.

- Całe szczęście- rzekła- mam nadzieję, że się nie spóźnię do szkoły.

W tym momencie zadzwonił mi telefon.

- Słucham- powiedziałem do słuchawki.

- No co z wami?- Zapytał Bang.- Wszystko w porządku?

- No już jedziemy, bo winda nam się zatrzymała- wytłumaczyłem.

- No nam też- powiedział- prawdopodobnie wszystkie były zatrzymane, bo była jakaś awaria czy coś takiego. My już jesteśmy na dole. Mamy na was czekać?

- Spotkajmy się koło naszego wozu- rzekłem.

- No ok- rozłączył się.

- Już wszystko w porządku?- Zapytałem.

Kiwnęła głową. Już od dłuższego czasu stała normalnie. Przyglądnąłem się dziewczynie. Miała długie, lekko pokręcone, brązowe włosy, bardzo ciemny kolor oczu, prawie czarny i była lekko opalona.

- O co chodzi?- Zapytała.- Stoją mi włosy, tak?

- N- nie- wydusiłem- wszystko jest ok.

Odwróciłem wzrok, żeby nie patrzeć na nią, ale ciągle moje oczy uciekały w jej stronę. W końcu dojechaliśmy i wyszliśmy z windy.

- Chodź- powiedziałem- chłopaki czekają na nas koło samochodu.

- No już, już- podniosła torebkę.

Ruszyła za mną do wyjścia. Czułem jej wzrok na moich plecach. Przeszły mnie ciarki. Wyszliśmy na zewnątrz i ruszyłem szybko do naszego samochodu. Odwróciłem się, żeby spojrzeć na dziewczynę. Była dużo dalej ode mnie niż przedtem. Zatrzymałem się i poczekałem aż podejdzie bliżej.

***Hana***

"Matko, ale on gna"- powiedziałam w myślach- "mógłby chwilę zaczekać". W tym momencie się zatrzymał i poczekał na mnie. Szłam swoim tempem. Doszłam do niego, a on znowu ruszył jak torpeda.

- Może byś poczekał- powiedziałam.

- A tak racja- zmieszał się i przystanął.

Podeszłam do niego i powiedziałam:

- Ja nie gryzę.

- No nie wiem- powiedział jakby się zastanawiał.

- No wiesz co- uśmiechnęłam się.

- Chodźmy już- odwzajemnił uśmiech.

- Tylko teraz już tak nie pędź, bo nie zamierzam biegnąć- zakomunikowałam z uśmiechem na twarzy.

- Dobra, dobra- powiedział- postaram się.

Szliśmy koło siebie blisko, ale jednak daleko. "Boże o czym ja myślę!"- Skarciłam się w myślach. Szliśmy moim tempem, ale czasami DaeHyun przyspieszał.

- Daleko jeszcze?- Zapytałam.

Oglądnął się na mnie i zauważył, że oddalił się ode mnie. Przystaną i odpowiedział:

- No jeszcze kawałeczek.

Ruszyliśmy dalej. W końcu zobaczyłam w oddali grupkę, chyba chłopaków.

- O tam-powiedział przybliżając się do mnie- widzisz tamtą zgraję?

- N- no- wydusiłam.

- No to tam jeszcze musimy podejść- rzekł.

- Ruszajmy więc- powiedziałam opanowując się, co było dla mnie bardzo trudnym zadaniem.

Szliśmy dalej w milczeniu.

- No nareszcie- powiedział JongUp z tajemniczym uśmiechem.

- Co nareszcie?- Zapytał DaeHyun.

- No, że już jesteście- odpowiedział główny tancerz.

- No to wsiadamy- zakomunikował Bang.

- Ale...- zaczęłam- ja się nie zmieszczę, więc zamówię sobie taksówkę.

- Spokojnie zmieścimy się- uśmiechnął się lider do DaeHyun' a.

- Czy mogę cię prosić Bang na krótką rozmowę?- Zapytał główny wokalista podkreślając nazwisko lidera.

- Pewnie- wyszczerzył się główny raper.

***DaeHyun***

- Co ty kurwa znowu wymyśliłeś?- Zapytałem bezradnie.

- Oj no przyznaj, że podoba ci się ta dziewczyna- powiedział.

- Co?!- Zdziwiłem się.- Ale... jak...

- Czyli tak- wyszczerzył się jeszcze bardziej.

- Nie prawda- zaprzeczyłem niepewnie.

- Chodź już- poklepał mnie po ramieniu.

Zanim wpakowaliśmy się do samochodu Bang zakomunikował:

- Hana usiądziesz na kolanach u DaeHyun' a.

- Co?!- Krzyknęliśmy równocześnie.

- No to co słyszeliście- powiedział z szerokim uśmiechem- a teraz pakować się do wozu.

Weszliśmy prawie wszyscy do samochodu. Na zewnątrz stał jeszcze wokalista.

- HimChan- powiedział lider.

- Co?- Zapytał.

- Ładuj swoje utuczone siedzenie do wozu- wyszczerzył się- i jedziemy.

Wszyscy ryknęliśmy śmiechem. HimChan władował się na przednie siedzenie, żeby poprowadzić Bang' a, który nie miał prawka.

- No to w drogę- zakomunikował lider i ruszył z miejsca.

"Boże, ale ona jest chuda i lekka!"- Pomyślałem.

***Hana***

"Matko, kto by pomyślał, że będę siedziała na kolanach u DaeHyun' a!"- Krzyknęłam w myślach.-" Jak dziewczyny się dowiedzą to padną". W tym momencie zadzwonił mi telefon. Wyciągnęłam go z torebki i zobaczyłam, że dzwoni Maciek. Ucieszyłam się, ponieważ nie odbierał ode mnie telefonu.

- Słucham- powiedziałam po polsku.

Wszyscy w samochodzie popatrzyli się na mnie jak na ufo. Zatkałam ręką telefon i powiedziała po koreańsku:

- No co?

- Cześć skarbie- powiedział Maciek.

- Co tam u ciebie?- Zapytałam.

- Dobrze jest- stwierdził.

- Dlaczego nie odbierałeś moich telefonów, ani nie odpisywałeś na moje smsy?- Zapytałam znowu.

- Byłem bardzo zajęty- powiedział.- Muszę ci coś powiedzieć.

- No więc słucham- zdziwiłam się.

- Koniec z nami- rzekł.

- Co?!- Krzyknęłam.

Łzy zbierały mi się pod powiekami.

- Kochanie kończysz już?- Zapytał ktoś trzeci.

To był głos mojej matki.

- To co słyszałaś- powiedział.- A prezent wysłałem ci pocztą więc za niedługo powinien przyjść.

Telefon wypadł mi z ręki.

- Hana- potrząsnął mną DaeHyun.

- Zatrzymaj samochód- powiedziałam.

Łzy zaczęły mi spływać po policzkach.

- Hana- powtórzył główny wokalista.

Bang wykonał moje polecenie. Szybko wypadłam z auta i pobiegłam przed siebie płacząc. Zostawiłam wszystko w samochodzie. Torebkę, telefon, dokumenty. Dobrze, że klucze miałam zawieszone na szyi. Za sobą słyszałam jeszcze głos DaeHyun' a:

- Hana!!!

Pobiegłam szybko do parku.

***DaeHyun***

- Wychodzę- powiedziałem.

- Stój- powiedział Bang zatrzymując mnie.- Niech sobie poukłada wszystko.

- Ale jej może się coś stać- tłumaczyłam- poza tym zostawiła telefon i...

- Zostajesz tutaj- powiedział stanowczo.

- Ale...- nie dokończyłem.

- Żadnego ale- powiedział- a rzeczy oddasz jej jak wrócimy do domu.

- Ale...- zaczynałem, ale bez skutku.

- Żadne mi tu ale- powtórzył i ruszył z miejsca.

***Hana***

Moje serce eksplodowało. Ten głos pół roku temu wydawał mi się znajomy. Teraz już wiedziałam czyj to był. Zaczęłam coraz bardziej płakać. Pobiegłam do parku i usiadłam na ławeczce. Głowa rozbolała mnie jeszcze bardziej, a płakałam coraz głośniej.

- Hana- powiedział ktoś.

Podniosłam głowę i zobaczyłam twarz byłego wspólnika mojego ojca. Szybko wstałam i powoli zaczęłam się oddalać.

- Co za niespodziewane spotkanie-  powiedział ze złośliwym uśmieszkiem.

- Czego chcesz?- Zapytałam bojąc się.

- Porozmawiać- powiedział ciągle się uśmiechając.

- Wystarczy to, że już dość namieszałeś w życiu moim i mojej rodziny!- Krzyknęłam.- A teraz wybacz, ale się spieszę.

- Chwila, chwila- powiedział łapiąc mnie za rękę.

- Puszczaj!- Krzyknęłam głośniej.

- Chce porozmawiać- szarpał mnie.

- Do jasnej cholery puszczaj!!!- Krzyczałam coraz głośniej.

Ludzie przechodzący obok zaczęli zwracać uwagę na nas. Puścił mnie i powiedział na odchodnym:

- Jeszcze nie skończyłem z tobą i twoją rodziną.

I poszedł.

- O Boże- szepnęłam roztrzęsiona i usiadłam z powrotem na ławce.

Po kilku minutach spędzonych w parku ze strachem wróciłam do domu. Zrobiłam sobie gorącą czekoladę, bo strasznie się roztrzęsłam. Poszłam do swojego pokoju i włączyłam laptopa.

- Ciekawe czy Michał jest...- popatrzyłam na skype- o...

- Cześć mała- powiedział.

- Cześć Misiek- powiedziałam z udawanym uśmiechem.

- Młoda...- zaczął- co się stało?

Łzy zaczęły mi się znowu pod powiekami zbierać.

- Wiesz, że przede mną nic się nie ukryje- mówił poważnym tonem- mów.

Rozryczałam się znowu.

- Hej- powiedział- powiedz mi. Proszę.

- N- no b- bo M- Maciek rz- rzucił m- mnie- łkałam.

- Co za skurwysyn- powiedział wpadając w złość.

- A c- co n- naj- najgorsze t- to o- on s- spo- spotyka s- się z n- naszą m- m- matką- wybuchłam jeszcze większym szlochem.

- Że co?!- Zdziwił się Michał.

- J- już o- od t- tego cz- czasu c- co dowiedziałam s- się o wy- wyjeździe d- d- do K- Korei- potok łez wezbrał na sile.

- Dlaczego mi o tym wcześniej nie powiedziałaś?- Zapytał spokojnie brat.

- N- nie chciałam c- cię martwić- powiedziałam już mniej szlochając.

- Oj ty głuptasie- pokręcił głową- masz już mi o wszystkim mówić, jasne?

Kiwnęłam głową, ale nie mogłam mu powiedzieć o byłym wspólniku ojca.

- Idź teraz spać- powiedział- jak się obudzisz to będzie lepiej.

- Dobrze- pokiwałam głową- to papa.

- Pa.

Rozłączyliśmy się. Położyłam głowę na poduszce i myślałam nad całym przedpołudniem.

- Dziewczyny mnie zabiją- powiedziałam.

Zaniosłam kubek do kuchni, powyłączałam wszystkie urządzenia działające w mieszkaniu i poszłam walnąć się na łóżko. Zasnęłam szybko. Spałam długo. Obudziłam się dopiero wtedy, gdy przyszły dziewczyny. A raczej to Gabi mnie obudziła swoim donośnym krzykiem.